Roserei

Eng Statu, déi all Dag anzwousch aneschters am Duerf optaucht. Dem Bo säi Papp seet, dass se futuristesch ass. 
Ee Manifesto méi spéit sëtzen den Bo, de George an d'Kamila am Cours a kréien en neie Geschichtsproff: den Duchamp. Dass méi dohannert stécht, ass jo kloer, soss wier et keng Geschicht, déi et derwäert wier, erzielt ze ginn. 
Geschichten erzielen ass, wat de Bo, de George an d'Kamila wollten, eppes erliewen. Dass si dobäi d'Zilscheif vun engem Trio vu gutt gekleeten Afe ginn, war (natierlech) net mat ageplangt.

Am Hannergrond ginn d’Sireenen.
Dem George geet de Schweess aus. Eng gro Loft zitt laanscht seng Haut. Se kristalliséiert de Schweess géint säi Kierper. Dass seng Longen net nëmme brennen, mee zerbréckele wéi Origami an den Hänn vun engem Kand, mierkt de George net.
De George huet näischt méi wouergeholl, säit hie vun der Ënnerstad an d’Uewerstad gerannt ass.
Ausser d’Sireenen.
An d’Gepëspers.
Dat éiwegt Gepëspers, wat sech nees an nees duerch d’Stroossen zitt, wann eppes hei passéiert. Wéi wann de Goudron an de Bëtong an de Pawee net hir Schnëss kéinten halen.
Wéi wann d’Stad Wäschfra gi wier.